Le blog de Fabian Karbalai

چیزی نمانده غم مخور ایدل به یارت میرسی هم بر لب و آغوش او هم کم به کارت میرسی با بوی او با موی او داری سخنها موبه مو آسوده باش ایدل که در فصل زیارت میرسی سوغات با معنی ببر عشق و صفا یکجا ببر این را بیار آن را ببر نزد نگارت میرسی باید که عزم جان کنی بگذشته...

قبل از این چون من نبودم بعد از این هم نیستم در همین یک لحظه چون هستم ، بدانم کیستم لحظه می میرد ولی من باز میزایم زمان من چه را باید بیابم یا بدانم در تلاش چیستم ؟ لحظه ای آمد تو را در دیده و دل یافتم با خودم گفتم ببین ، گفتا که مایل نیستم گفتمش آخر چرا...

خبرت دهم عزیزم که پس از تو زنده ماندم که گذشت سخت دوری که تورا همیشه خواندم لحظات گرچه اختر به رگ و به پود و دل شد تو زمن خبر نداری که تو را ز خویش راندم تو جفا نمودی اما من از آن گرفته عبرت نروم دگر به سوئی که من آن ز غم تکاندم دگرم نیاز هیچ و چو خدایگان...

هر چه میخواهم تو داری ، آنچه میخواهی ندارم از چه می مانی کنارم ؟ هیچ آگاهی ندارم فکر کردی من چه دارم؟ هیچ اندر هیچ و کمتر دارم از دل انتظاری بیش و گهگاهی ندارم گر من انبوهم ز عشق و از محبت زر ندارم کوه میخواهی زمن، من یک پر کاهی ندارم نا امیدت میکنم گر...

یکبار دگر دلم شکستی رفتی اینبار ره خروج بستی رفتی دیگر نشود جمع پریشانی دل بردی ز دلم نشان هستی رفتی خوش باش بهر جا و کنار هرکس یادت نرود که دست دستی رفتی بر خوان کرم چو سالها بنشستی بر من چو رسید تا نشستی رفتی ذوقی تو شکسته بودی و میدانی از خاطر او چو...

بی امان می آید این غم همچو مرگی ناگهان حال خود بینم چو در پیچ و خم دور زمان بار ها دل باختم هرگز نبردم دل ز کس خم به ابرویم زیاد و در دلم دردی کلان دیگرم راهی نمانده کج نرفته، گم شده هر خلافی بود کردم ، آشکارا یا نهان عمر بیوقفه گذشت و درد دل درمان نشد...

یک بوسه هوس کرده ام از جفت لبی تر فعلا بجز این نیست مرا ایده ی بهتر از دور چه بوسم که بجز صفحه ی لب تاپ در دسترسم نیست ز تو بیش و نه کمتر با غمزه و با عشوه فریبم ز چه دادی ؟ کی بوی تو را پُر کند این خانه و بستر ؟ از بخت بد خویش من آگاهم و بیزار جز جام...

فکر یارم میکنم دنبال کارم میروم در پیِ افزایش دار و ندارم میروم در کنارش مال و جانم را فدایش میکنم اینچنین پیوسته من سوی قرارم میروم بعد از این سکان دل را میدهم دست مدیر دفترم را دست یارم میگذارم میروم تا مهییا کرده شام و بستر و کاشانه را تا بیاید لحظه...

ناز کن تا من ریالم هست آن را میخرم گر نبودی با دلار و با یورو دل میبرم چهره ام غمناک و دل نالان و ریزم آبرو تا به دامانت رسم من پرده ها را میدرم هر حماقت میکنم در راه دل بردن ز تو بیسوادی . بی لیاقت نیست من خیلی خرم دوستت دارم چو زنبور و گل و راز بقا...

رفته ام من بارها این راه کج را بی ثمر جان من آخر پشیمان میشوی زینجا گذر عشق با مثقال و قیراط و طلا سنجیده اند دلبری الماس میخواهد نه یک چشمان تر تا تو را سودی رسد باشی عزیز و محترم ورنه بی مقدار باشی چون یتیمی بی پدر بهترین ها را خریدن آرمان زندگیست بهتر...