محبوب من امشب به برم نیست نشد کار باید که نمیشد دل من گیج و گرفتار این رسم نشد وعده دهی بعد بمانی در خانه و و دلدار رها خسته و بیمار گفتی که کنی باز در میکده ها را گردید فراموش چو آن وعده ی بسیار با ظن و گمان دین مرا مفت خریدی خود شاغلی و مشغله ی من شده...

دیگر نتوان گفت که ما زنده به گوریم زیرا که میسر شده ما یار بجوریم این دولت تدبیر چو تزویر بنا کرد معلوم شد از بیخ همه عامل زوریم ای آنکه به لبهای منت بوسه تمناست بر خیز و بیا گرچه بهر فاصله دوریم ما را چه به توصیف و به تکبیر وزارت از روز ازل ما همه نادیده...

دیگر نتوان گفت که ما زنده به گوریم زیرا که میسر شده ما یار بجوریم این دولت تدبیر چو تزویر بنا کرد معلوم شد از بیخ همه عامل زوریم ای آنکه به لبهای منت بوسه تمناست بر خیز و بیا گرچه بهر فاصله دوریم ما را چه به توصیف و به تکبیر وزارت از روز ازل ما همه نادیده...

مجتهد آمد سراغم گفت دلخواهت به چند گفتمش بسیار اما زیر لب با پوزخند ایکه بسیاری بیا تا خانه اش ویران کنیم آنکه ما را بسته بر اندیشه و افکار بند راه بگشا تا به درگاهت شبی مهمان شوم تا شود اندرز دلخواهم شبی در سینه پند بعد بوسیدن چه میخواهی همین حالا بگو...

ما نبوسیم دگر لب مگر از آن تو باشد که امید است شب واقعه مهمان تو باشد هنر از توست مکن ناز پیامی بفرست تا که این دل چو توانم همه از آن تو باشد گذر عمر چه سخت است بهنگام صبوری درد من نیست مگر آنچه که درمان تو باشد هنر آن نیست که در بیخبری ناز کنی عشوه آنست...

میزبانی گر ندانی گو که مهمانت کنم جان فدای مقدم و گنجینه قربانت کنم هر چه میدانم ز طبخ و شیوه های دلبری تا ببینم میشود یک لحظه زندانت کنم ارغوانی رنگ جام و آسمانی رنگ دل عشق را بیرنگ در هر جام و پیمانت کنم مغز ذوقی را تو گوئی یخ زده سرمای دی خود رسان...

ببین در دل چه سازم از برایت چسان گردد دل و جانم فدایت ز اغوشت نخواهم جزتولی کنارت عاقبت خواب است و غایت بیا با هم به کوهستان سپاریم بجای من تو باش و من بجایت ببوس هر جا که خواهی بی تعارف دهم شایسته تر زین پس سزایت تو در دل خانه کردی ، خانه دریاب چرا هر...

دلم بردی چرا آن پس ندادی ؟ نمیخواهی چرا اسمس ندادی تو گفتی عاشقی اما دروغی نگفتی کمتر از حرف زیادی به یادت نوشم اما مست خویشم تورا گفتم نسیم اما، تو بادی عزاداری چو دل را دفن کردی به پیغامی دلی را شاد بادی بمیرم تا نبوسم هر دو لب را که این باشد مرا امید...

ز شبها گله ای نیست اگر هست نیاز است بدلهای فرومی سخن عشق دراز است تو گوئی شب یلداست سیه چرده و تاریک به دیزی که حیا نیست در میکده باز است سحرگاه شد و صبح نوید است به دلها وضو ساختن از نیت مخصوص نماز است چنان عاشق و معشوق ز هم فاصله دارند چو نرخ هدر نفت...

با خوردن غم سیر نگردد دل و دلدار باید که به هم بوسه زَنَد تازه و بسیار برخیز و خیالات چپ از راست بدر کن آبی به سر و صورت خود زن طرف بار جامی که در آن باده امید است و مهیا مینوش بهر جرعه که بهبود شود کار بیهوده مخور غم که خدا را نبُوَد خوش نومیدی و افسردگی...