یک عزیزی من بیابم تا دلم را پُر کند این خس و خاشاک را در پیش چشمم دُر کند بگذریم از دشت و هامون جمله یاران وفا باز گردم بار دیگر سوی دین سوی خدا شاید آن خوش چهره یک بار دگر غر غُر کند بین این و آن خدایا انتخابی لازم است این دلم گویا بسوی دلستانی عازم...

بگو آسان بگیرد به خورشید و به ابر باستانی بگو باران بگیرد تَرَکها خورده این دشت غم انگیز به لبها مانده از تاریخ پرویز به دلها داستانی بگو پایان بگیرد ببار ای ابر غیرت ، مهلتی نیست بهار ما به نادانی خزان شد خدا را ، فرصتی نیست ز بیگانه دگر عبرت روا نیست...

همه گان را همه چیز عشق را در دل من حلق آویز نکند سایه دگر صحبت خورشید و فضا که ندارد زدرشتی ها ریز هر که آمد لگدی محض خدا بر دل زد دل بی چاره ی من شد به حسابش واریز مگر این قصه نمایان نشود آنچه آغاز ندارد چکند گر غم دل نقطه ی پایان نشود همه کجدار و مریز....

ناز بلقیس است یا محجوب دارد قصه ای کس چه میداند کجا بادام دارد پسته ای صحبت دل عاشقان را ظهر و شام است و سحر از کجا فهمید آن دیوانه دل بر نام او وا بسته ای زین تماشا در افق جام می و افسوس یار یاد یاران ، غمگساران را بگو دلخسته ای آنچه میتابد به ما خورشید...

دیده می بندم مگر در خواب بینم روی تو باده مینوشم که در مستی بیایم سوی تو من بقربان دو چشمت یا فدای آن لبت هر گُل خوشبو ندارد شمه ای از بوی تو ... وصلت خون شفق در رگ صبح پشت در های پر از میخ و عقیم بر حصیری نمناک اشک و آه و گله ی مرد فقیر لکه ننگ نشیند...

اگر با من سر یاری نداری نمیفهمی ز چشمانم خماری نمیبینی که میگریم بزاری چرا بر دوش من باری گذاری چه کس چون من تو را مهمان دل کرد چه کس کاشانه اش را بر تو ول کرد کجا عاشق شرابش اب و گِل کرد که بر من منت خدمت گذاری همه وعد و عیدت بی ثمر بود همه خوف و رجایت...

در تنبلی و بی خبری اول کارم مخصوص زمانیکه خمارم یا رب برسان باده و ساقی فی الفور که لازم شده کارم ای وای دو صد ظرف نشُسته ای وای من و این دل خسته باید به فریزر یه کمی یخ بگذارم دعوت کنم از شاهد و رامین پرداخت کنم قیمت کابین شاید دو سه جامی بشمارم یک شب...

هنوز امید پا بر جا به احسان و کرم دارم که آن دلدار قهر آلوده را ضیف حرم دارم معطر شد ببویش گر فروم ما نمی آید چرا دیگر بسوی ما که در این سوی دریا ها فقط آئینه کم دارم. در پناه چشم درویش قضا پشت دیواری خراب یک دل زخمی به آجر تکیه داشت آرزوهایش همه نقشی...

در کوچه باغ های تنم پا گرفته ای مثل نسیم، دور و برم را گرفته ای اصلاً به فکر هیچ کسی قد نمی دهد این قدرها که در دل من جا گرفته ای ضمن اینکه بنده با سر کار دارم بسته ای آمدی ؟ مرهم بزخم و بر غم دلخسته ای عشق بی پایان به بزم ما تمنا میکند گاه ساقی گاه مطرب...

ان شاء الله از امروز اینجا رو بروز میکنم