Le blog de Fabian Karbalai

یک خری دارم که در جمع الاغان بر تر است عرعرش آواز بلبل پشکلش توت تر است چون خرامد در میان باغ و گلشن کبک وار جمله حیوانات آغُل را تو گوئی سرور است گرچه پالانش پُر از کاه است و افسارش کمند بار او گه اسکناس است و گهی سیم و زر است حیف در جمع هنرمندان و عاشق...

دانم که در این بزم که عاشق بُود و کیست حاشا نکند آنکه مر اورا هدفی نیست آن باده ی نابی که خدا در بشر افکند از قبل به انگور نهاد آنچه که عالیست گر مست دعائی و ثناء و غم و اندوه باید که بدانی ره عشاق چنین نیست با اینهمه تزویر و خرابی و کم و کسر شکرانه ی...

تیرگی را با ذغالی پاک کردن فلسفیست آنکه قران را نمی فهمد گمانم اجنبیست آنچه دل را بشکند ظلم است و جور آسمان گر تو ظالم نیستی این جور و کتمان بهر چیست خم ندارد قد شمشاد و دل صاحب قران سعی در دریوزگی در جمع یاران کار کیست آنچه کفران است ما اندر خفا تنها...

شراب چشم تو در جام دل مرا کافیست اگر چه طعم لبت چون شراب عنابیست کنار من بنشین تا زمان شود موقوف همیشه مست تو من جاودانه خواهم زیست ولی چه سود مرا باده از سبو دادند کنار من غم تو هست و جای تو خالیست ... + دلبر من در بر من عشوه ها دارد همی در کنارم غمزه...

افسوس که دیگر سخن عشق حرام است احساس و محبت همه در حد کلام است جلاد سخن در پس هر کوچه نشسته یک جمله ی ناجور و تورا شعر تمام است افسوس که ذوق من دلخسته شکستند بدرود که امروز همان ذکر سلام است + در فروم ما صداقت حاکم است عاشقان را مهربانی لازم است عاشقان...

یار من فکر مقام و منصب و دستار نیست جز من و آغوش من اورا به عالم کار نیست بوسه هایش طعم بلوط است و رمّان بهشت در کنارش هیچ موجودی مرا دلدار نیست صبح تا شب در اداره کار مثبت میکند شب که شد در بزم من جز یار نیست غوطه در چشمان او باشد نماز دین من حج من غیر...

قسم خوردم بجای ناشتائی که تا در بر نگیرم یار خود را نیاسایم مگر در چشم یارم نبویم گل بباغ و دشت و گلشن بپرهیزم ز انواع جدائی بسوی کوی او رفتم خرامان بشوق دیدنش گشتم سبکبال گذر کردم هم از دشت و ز هامان مدد ها خواستم از یک خدائی رسیدم خسته و نالان بکویش...

مارو باش بر سر قبر خودمون بیداریم واسه تشییع دلامون همه مون در کاریم هرچه دنبال تو گشتیم نبودی سر پیچ حالا هی داد بزن ما همگی بیعاریم اتش سوختگان هیچ نگردد خاموش ما چو هیزم همه در محوطه ی انباریم عقل کُل گفت چی گفت هرچی که گفت کس نشنید که در این دامگه...

دیده بندیم که در بند فریبیم همه بین اهل حرم ودیر غریبیم همه چشم بسته همه را می نگریم فکر پر کردن پیمانه و جیبیم همه عقل خود را چو پس انداز سپردیم به بانک در صد سود و زیان را چو ضریبیم همه گرچه هر روز ز عمر من و تو کم گردد ما زیادت طلبان جمله عجیبیم همه...

ره بسوی خانه و پا در ره کاشانه دارم آرزوی دیدن رخساره ای جانانه دارم نیست دیگر بزم ما جای تعامل با سفیه عزم گفتاری اساسی با رئیس خانه دارم آنچه تو در جام ما هر شب فروان میزنی من همین را روز قبل ، اندر کف پیمانه دارم بلبلان بیدار گشتند و طبیعت زنده شد...