یک شب مهتابی

دانم که در این بزم که عاشق بُود و کیست

حاشا نکند آنکه مر اورا هدفی نیست

آن باده ی نابی که خدا در بشر افکند

از قبل به انگور نهاد آنچه که عالیست

گر مست دعائی و ثناء و غم و اندوه

باید که بدانی ره عشاق چنین نیست

با اینهمه تزویر و خرابی و کم و کسر

شکرانه ی نعمت تو بگو از طرف چیست

یاراست در آغوش و خداوند فراموش

یک جرعه و یادت برسد آنکه خدا کیست

او خالق شر است ولی طالب خیر است

خیرش همه عشقست برنگی که شرابیست

الخ

+

یک شب مهتابی

پشت بام خونمون یک پشه بند

سایه ی دختر همسایه به آرامی یک موج خفیف

لرزش سایه و یک زمزمه ی نرم و لطیف

باد پرسید: تو هم بی خوابی ؟

نه بابا دارم به تو فکر میکنم.

گفت : جرات داری ؟

سایه آمد به درون

چکند تشنه چو یابد آبی ؟

فرصت حرف نبود

شعر لمسی ، سر انگشت و لبی عنابی

با صنم تا به اذان ذکر و عبادت کردم

آنچه آموخته بودم بنهایت کردم

آخرین سجده و شکرانه ی حق

چون بنزدیکی خورشید شکایت کردم

دیگرم هیچ نشد قسمت نور

عمر بگذشت و نشد هیچ شبی مهتابی

__________________